Moeder Lakeisha | Mamaliefde is | Praten over je Woonzorgen

LAKEISHA: Toen ik hoogzwanger op straat stond,
ging er vooral onzekerheid door me heen, angst.
Ik denk dat dat een van de momenten was dat ik het bangst ben geweest in m'n leven.

(Ze stapt haar voordeur uit.)

Ik was veertien jaar toen ik naar België verhuisde.
Dat was een hele nieuwe omgeving, aanpassen, andere normen en waarden.
Ik was sowieso wel een heel koppig kind.
Ik was ook best wel brutaal.
Ik heb het m'n moeder niet altijd even makkelijk gemaakt.

(Ze loopt buiten met haar zoontjes.)

Ik was op achttienjarige leeftijd in verwachting.
Ik had eigenlijk best wel een luxueus leven met m'n ex.
Als ik wat vroeg, dan kreeg ik het.

(Ze brengt haar jongste zoon naar het kinderdagverblijf.)

Dat sloeg op een gegeven moment om.
Ik kwam opeens, van de ene dag op de andere, op straat te staan, hoogzwanger,
met een zoontje van net een jaar.
Op het moment dat ik op straat stond,
ben ik eerst bij m'n zus gegaan, maar daar kon ik niet blijven.
En België zegt: Dan moet je terug naar het land van herkomst.
Dus Nederland. En toen heb ik ervoor gekozen
om m'n oudste zoontje bij mijn moeder achter te laten.

(Ze stoft een foto af.)

Ja, je staat eigenlijk op straat.
En op het moment dat zoiets gebeurt, dan weet je even niet wat je moet doen.
Ik heb toen contact opgenomen met Veilig Thuis.
Vanuit daar ben ik meteen geplaatst in de opvang.

(Karlijn belt aan.)

Ik denk dat Karlijn toch wel 'n soort impact heeft gehad omdat ze rust overbrengt.
Ik dacht van: oké, hier kan ik me wel veilig voelen, hier kan ik wel m'n zegje doen.
Karlijn zat me toch wel een beetje op de huid,
dat het niet altijd gaat zoals ik dat verwacht.
Ze heeft een stukje volwassenheid in me naar boven gehaald.
Daar ben ik haar wel dankbaar voor.

(Lakeisha en Karlijn zitten te kletsen.)

Uiteindelijk ging ik solliciteren en toen werd ik aangenomen.
Toen gaf Karlijn me een hintje van: weet je, waar je werkt, daar heb je binding.
Toen heb ik me ingeschreven bij WoningNet in Almere.
Binnen zes weken stond ik nummer één.
Binnen negen weken had ik de sleutels.
Ja.

(Ze moet lachen. Vanuit de slaapkamer van haar zoontjes stapt ze een gang in.)

RUSTIGE MUZIEK

Toen ik de sleutels van m'n woning kreeg, voelde ik me echt de shit.
Ik voelde me een baas.
Ik dacht: ja, jij gaat het ooit nog maken.
Zeker mede dankzij Karlijn, door de gesprekken die we hebben gehad,
ben ik een moeder die haar verantwoordelijkheden kent,
zelfstandig vooral, hardwerkend.
Ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben op weg naar succes.

(Op een lichtroze achtergrond verschijnt de tekst: Mamaliefde is over je zorgen praten met je zorgverlener.)

DE RUSTIGE MUZIEK SPEELT NOG EVEN VERDER